Ամենասովորական աշնանային առավոտը պատերազմի լուրով բացվեց։ Էդգարը ծանր երկընտրանքի առաջ էր՝ մտածել ծնողների մասին, թե՞ լինել եղբոր՝ Դավիթի կողքին, որը ժամկետային զինծառայող էր Արցախում։ Ի վերջո, հաղթեց ավագ եղբոր պարտքի զգացումը։
Աղջնակը նոր էր բակ դուրս եկել, երբ նրանց տնից ոչ հեռու պայթյուն որոտաց։ Վիկտորյան և նրա հետևից դուրս վազող մայրը՝ երեխան գրկին (փոքր եղբայրն էր՝ Արծվիկը), բեկորային վնասվածք ստացան։
Արարատի մարզի Ուրցաձոր գյուղում բնակվող Անդրեասյանների կյանքը շրջվել է այն պահից, երբ որդին 44-օրյա պատերազմի ժամանակ վիրավորվելուց հետո 7-րդ օրը մահացել է։
Նոյեմբերյան քաղաքում է ծնվել Հայկը, մանկությունն ու պատանեկությունն այնտեղ են անցել, այնտեղ է դպրոց հաճախել: Սովորել է թիվ մեկ միջնակարգ դպրոցում: Սիրում էր հումանիտար առարկաները, օտար լեզուները: Իսկ իններորդ դասարանի վերջում որոշեց, որ պետք է ընդունվի Մոնթե Մելքոնյանի անվան ռազմամարզական վարժարան:
Գիտեի, որ ուժեղ տղա եմ ունեցել, բայց չգիտեի, որ այդ աստիճան, որ կնվիրվի հայրենիքին։ Փոքր ժամանակ շատ խելոք էր, բայց պատանեկան տարիներին արդեն աշխույժ էր։ Ընկերասեր, նվիրված։ Երկու տարի ուսանել է Պոլիտեխնիկի վարժարանում, հետո ընդունվել է համալսարան
Ամենասովորական աշնանային առավոտը պատերազմի լուրով բացվեց։ Էդգարը ծանր երկընտրանքի առաջ էր՝ մտածել ծնողների մասին, թե՞ լինել եղբոր՝ Դավիթի կողքին, որը ժամկետային զինծառայող էր Արցախում։ Ի վերջո, հաղթեց ավագ եղբոր պարտքի զգացումը։
Վարդան Ավանեսյանը 1992 թվականից Սարուշենի միջնակարգ դպրոցի զինղեկն էր։ Արցախյան այս գյուղը 2020 թ.-ին՝ 44-օրյա պատերազմից հետո, դարձել էր սահմանամերձ։ Հրադադարը Սարուշենի համար խիստ հարաբերական էր։ Այստեղ կրակոցները սովորական երևույթ էին դարձել։ Ավանեսյանը դպրոցականներին պատրաստում էր հայրենիքի պաշտպանությանը։
Սա զինվորի կռիվ չէր, օդի կռիվ էր, զինվորի կռիվ լիներ, երեւի կհաղթեինք․ արցախյան վերջին պատերազմն այսպես է գնահատում մասնագիտությամբ վարորդ Արմանը
Մենք մինչև վերջին օրն էլ սպասում էինք, ասում էինք՝ հեսա մի տեղից դուրս կգա, մի ձև դուրս կգա
Եթե գան ու ձեզ հայտնեն, որ ես զոհվել եմ, չհավատաք.
ես Ստամբուլի պատերի տակ եմ ընկնելու
