Արեւառ աչքերով, արեւատեսք, արեւանուն Արեգ Ազարյանը
Ծնվել է 1988թ. մայիսի 1-ին ԼՂՀ Շահումյանի շրջանի Վերիշեն գյուղում: Հինգ տարեկան էր, երբ ճանաչեց թուրքին, երբ իմացավ, որ հարեւանը հիմա զինված է, ու ինքը պիտի մոր ուսերի վրայից ուշադիր նայի, որ նա դիմացի սար չհասնի...
Շահումյանից բռնի տեղահանված ընտանիքը հանգրվանեց Սիսիանի շրջանի Նժդեհ (Սոֆլու) գյուղում: Յոթ տարեկան Արեգը վազվզում էր ադրբեջանական գերեզմանաքարերի մոտ ու մխիթարում հորաքրոջը՝ «Աքա, իրանք մեր պապի գերազմանին ձեռք չեն տա, թե չէ ես սրանց քարերը կպայթցնեմ»:
Ընտանիքի ավագ որդին բանակ էր գնում. իննամյա Արեգը լսել էր, որ միայն բանակն ու զինվորը կազատեն իրենց հարազատ Շահումյանն ու համոզում էր եղբորը՝ իրեն էլ հետը տանել:
2006 թ. զորակոչվեց բանակ, լավ զինվոր էր, հրետանին պատերազմի աստվածն է, ինքը՝ աստծու գործակալ՝ հրետանավոր՝ Արցախի Մարտունիում:
«Թուրքը մի քանի մետրի վրա էր, բայց հրաման չկար, էդ անտեր հրամանը գար՝ մերոնց վրեժը կլուծեի», - ափսոսանքով պատմել էր դասընկերներին, երբ արձակուրդ էր եկել՝ ավագ եղբորը հողին հանձնելու, ով Շահումյանից փախչելիս հիվանդացել էր, չէր բուժվել: Հիվանդությունն իր սև գործն արել էր ու ընդհատել 27-ամյա երիտասարդի կյանքը: Արեգը մնացել էր Ազարյան ազգանունը շարունակելու միակ հույսը...
2010թ. Արեգն ամուսնացավ բախտակից ընտանիքից Հերիքնազի հետ: Երկուսն էլ Շահումյանից էին, երկուսն էլ հողին ու գյուղին նվիրված, անխոնջ աշխատանքի սովոր: Արեգը գիտեր, որ հզոր ազգ ունենալու համար պետք է շատանանք. չորս զավակ ունեցան:
Սեպտեմբերի 27-ին, սովորության համաձայն, վաղ էր արթնացել, անցել էր առօրյա հոգսերին, միայն երեկոյան իմացավ պատերազմի բոթը. առավոտյան արդեն Սիսիանի զինկոմիսարիատում էր, 29-ին՝ հարազատ Մարտունիում:
- Զանգում էր, - պատմում է կինը, - զոհվելուց մեկ օր առաջ հարցրեցի, թե ե՞րբ է տուն գալու, ասեց. «3600 սնարյադ եմ կրակել, 60 հատ է մնում, դրանց 10 տարվա «պասիլկա» եմ ուղարկում»: Աչքերս խոսելիս լցվում էին, ձայնս փոխվում էր, բարկանում էր Արեգս. «Հերիքա լացես, վեշերդ հավաքի, հեսա մերոնք Շահումյանը մաքրում են, գնալու ենք մեր տանն ապրենք»:
Հոկտեմբերի 20-ին թշնամին թեժ գրոհը սկսեց լուսաբացի հետ, Արեգն ընկավ իր զենքի կողքին, ընկավ՝ հավատալով, որ հայրենի Վերիշենն ազատ է, որ իր զավակները Միացյալ Հայաստանի Արցախի մարզի Վերիշեն գյուղում իրենց պապական տանն են մեծանալու: Հերոսացած Արեգի մարմինը հողին հանձնվեց Սիսիանի պանթեոնում:
