Էրիկ Մեսրոպի Աբրահամյանը ծնվել է 2001թ. նոյեմբերի 2-ին Երևանում բայց ապրել է Արմավիրի մարզի Արմավիր քաղաքում։ Նախնական կրթությունը ստացել է Արմավիրի թիվ 9 հիմնական դպրոցում, այնուհետև ուսումը շարունակել է Արմավիրի Տարածաշրջանային պետական քոլեջում։ Քոլեջն ավարտելուց հետո ընդունվել է Տեռնոպոլի Ազգային Տնտեսագիտական Համալսարանի (ՏԱՏՀ) «Ֆինանսներ, բանկային գործ և ապահովագրություն» բաժին։Նա երկրորդ կուրսի ուսանող էր։
5 տարեկանից սկսել էր զբաղվել սպորտով՝ Մարտեր՝ առանց կանոնների, ֆուտբոլ, ըմբշամարտ և չինական բոքս։Սպորտը իր կյանքում շատ մեծ տեղ ուներ։ Նա շատ հզոր ու թիկնեղ կազմվածք ուներ ,լույս էր ճառագում իր դեմքից։Էրիկը նաև Արմավիրի մարզի Անհայտ կորած Ազատամարտիկների Հարազատների (ԱՄԱԿԱՀ) հասարակական կազմակերպության, «Արծիվ-13 Արմավիրի առանձին հատուկ նշանակության վաշտի» սան էր։ 2019թ.-ին, կիսատ թողնելով ուսումը, Էրիկը զորակոչվել է բանակ։ Ծառայության է անցել ԱՀ Մարտունի 3-ում։
Էրիկը հրետանավոր էր։ Արցախյան 2-րդ պատերազմի ընթացքում եղել է Մարտունու 146 դիրքում, որը թշնամուց 50 մետր էր հեռու։ Հրետանավոր լինելով՝ Էրիկը իր ճշգրիտ հաշվարկների ու արագ կողմնորոշման շնորհիվ բազմաթիվ ջախջախիչ հարվածներ է հասցրել թշնամուն՝ ոչնչացնելով կենդանի ուժ և տեխնիկա։
Էրիկը շատ մեծահոգի ու նվիրված տղա էր։ Նրան ճանաչում էին (Գարադոկցի) ԷՐՈ մականունով, վվայելում էր բոլորի սերն ու հարգանքը։ Բոլորը հիանում էին նրա թե՛ արտաքին, թե՛ ներքին մաքրությամբ ու գեղեցկությամբ։ Միշտ ժպիտը երեսին էր՝ անկախ տրամադրությունից, նա բոլորին միշտ կարողանում էր վարակել իր ժպիտով։ Ցանկացած իրավիճակում կարողանում էր ելք գտնել, ցանկացած բնավորության տեր մարդու հետ լեզու էր գտնում։ Պայծառ, լուսավոր ու կյանքով լի էր Էրիկը, հայրենիքի համար գերբարձր պատասխանատվությամբ։
Նոյեմբերի 2-ին՝ իր ծննդյան օրը, Էրիկը վերջին անգամ է խոսել ծնողների, բոլոր հարազատ, բարեկամների ու ընկերների հետ։ Ամեն անգամ տուն զանգելիս, երբ մայրը հարցնում էր, թե ոնց է վիճակը իրենց մոտ, ասում էր՝ նորմալ ա, մամ, մեր մոտ չեն կրակում»..այնինչ մայրը լսում էր կրակոցների ձայնը։
Հերթական զանգի ժամանակ ծիծաղելով ասել է. «Մամ, AKS ավտոմատով ԱԹՍ եմ խփել…»։ Մայրը սկսեց է արտասվել, Էրիկն ասել է. «Մա՛մ, մի արա տենց, դու տղու մամա ես, տղերքի մամաները չեն լացում»։
Ծննդյան օրը՝ նոյեմբերի 2-ին, զանգել է բոլոր հարազատների ու բարեկամների հետ երկար խոսել է, հետո ասել. «Մամ ջան, ամեն ինչ լավ ա, լավ մնացեք, հետո կզանգեմ»։
Դա եղել է Էրիկի վերջին զանգն ու խոսքերը...
Նոյեմբերի 2-ի գիշերը լույս 3-ին Էրիկին տեղափոխել են Մարտունի 2 , որտեղ ընթանում էին թեժ մարտեր։ Չնայած Էրիկը հրետանավոր էր, բայց ընկերները ասում էին, որ գերազանց աչքաչափ ուներ ու դիպուկ կրակող հրաձիգ էր։ Պատմում էին, որ իր հարվածներից հաստատ ոչ մի թշնամի չէր վրիպել։ Նոյեմբերի 3-ին ստացել է ծանր վիրավորում, ու երբ ընկերները փորձել են օգնել, չի թողել, նրանց կյանքը փրկելու համար ասել է. «Տղերք, փախեք դուք գնացեք, կասեք՝ կգան, ինձ կտանեն էստեղից»։
Ավա՜ղ, դա եղավ Էրիկի վերջին խոսքն ու շունչը։ Նա զոհվել է նոյեմբերի 3-ին ին։
Խաղաղություն անմեղ հոգուտ, մեր քաջ զինվոր։
Էրիկը պարգևատրվել է Հետմահու Արիություն մեդալով (Մարտական ծառայություն), իսկ ավելի վաղ՝ Միջազգային Անվտանգության Ասպետաց Ակադեմիայի կողմից Տիգրան Մեծ մեդալով, ՀՀ «Առաջին գունդ» ՀԿ կողմից «Մարտական Խաչ» մեդալով, Անհայտ կորած Ազատամարտիկների հարազատների հասարակական կազմակերպության կողմից (ԱՄԱԿԱՀ) «Արծիվ 13» հուշամեդալով,բ ազմաթիվ պատվոգրերով և շնորհակալագրերով։»
Ձեզ բացակա չենք դնի․ Էրիկ Մեսրոպի Աբրահամյան
Երկնային ծնունդդ շնորհավոր, արցախյան 44-օրյա պատերազմում նահատակված, հերոս Էրիկ Աբրահամյան
Արմավիրում 44-օրյա պատերազմում նահատակված էրիկ Աբրահամյանի հիշատակին տեղի ունեցավ մեծարման երեկո
44-օրյա պատերազմում նահատակված, արմավիրցի Էրիկ Աբրահամյանի շիրիմը «հսկում է» ծաղիկների գեղեցկուհին
Մենք Կանք - Էրիկ Մեսրոպի Աբրահամյան 2001-2020
«ՏՂԵՐՔ, ԴՈՒՔ ՓԱԽԵՔ, ԳՆԱՑԵՔ, ԿԱՍԵՔ, ԿԳԱՆ ԻՆՁ ԿՏԱՆԵՆ ԷՍՏԵՂԻՑ»․ դա եղավ նրա վերջին խոսքն ու շունչը
