Փետրվարի 13: Դիադինից գաղթած Ստեփանյանների ընտանիքում ծնվում է երկրորդ արու զավակը՝ Գագիկը: Նա լույսաշխարհ է գալիս այն օրը, երբ տոնվում էր վաղ հեթանոսական տոներից մեկը` տրնդեզը` զորանալու Վահագն աստծո ուժով եւ քաջությամբ: Հետագայում Գագիկի կյանքում մեծ դեր պիտի ունենար հեթանոսությունը իբրեւ արիության ճանապարհ, ու նա պիտի խորապես տարվեր նրանով:
Արամ Արմենակյանը ծնվել է 2001 թվականի մարտի 24-ին, Երևանում։ Մայրը ազգությամբ ռուս է, հայրը՝ հայ։ Երեք քույր ունի, ինչպես ասում են՝ տան մինուճար արու զավակն է։ Արամը սովորում է Սուրբ Թերեզայի անվան բժշկական համալսարանում։
Վերջերս իր հետ ծառայած տղաներից մեկը գրել էր ինձ, պատմեց, որ Գերասն ուզում էր բիստրո ունենալ, որտեղ հետաքրքիր ու նոր ուտեստներ էր մատուցելու: Իր թղթերի մեջ էլ կար դա, բիզնես պլաններ էր մշակում, որ բանակից վերադառնալուց իրականացներ
Արվեստագետ Ավետիս Ավետիսյանն իր կարճ, բայց բեղմնավոր գիտական գործունեությունը նվիրեց հայկական եկեղեցիների, որմնանկարների ուսումնասիրությանը: Նա դեռ շատ ծրագրեր ուներ, բայց 44-օրյա արհավիրքի հենց երկրորդ օրը վերցրեց ուսապարկն ու գնաց ռազմաճակատ:
31-ամյա հետախույզ Պյոտր Սարգսյանը զոհվել է 44-օրյա պատերազմի ժամանակ Ջրականում, երբ զինակիցների հետ գնացել է հակառակորդի վերահսկողության տակ անցած դիրքերը հետ գրավելու:
Միակ ելքը սա էր․․ մեծ Գարիկիս մի մասնիկն է փոքր Գարիկս․ իր հետ ոնց որ 60 տարեկան չլինեմ, մանուկ լինեմ։ Պահ կա՝ մոռանում եմ իմ կարգավիճակը։ Էն օր փողոցում պարում է, հետը պարում եմ, հետո ասեցի՝ մեկը տեսնի, կասի Գոհարը գժվել է
Հայկ Ստեփանյանը քառասուն տարեկան է, պահեստազորի սպա։ 44-օրյա պատերազմին մասնակցել է որպես կամավորական։ Կռվել էՄատաղիսում, Մարտակերտում։ Վերջինների հատման տարածքում էլ ականանետի հարվածից վիրավորվել է՝ կորցնելով ոտքերը։
Սամվել Վարդանի Գևորգյան, ևս մեկ քաջարի մարտիկ, ով պայքարեց մինչև վերջ ու կյանքը նվիրեց հայրենիքին։
Ժամկետային զինծառայող, շարքային Սամվել Գևորգյանը ծնվել էր 1999թվականի ապրիլի 23-ին Արարատի մարզի Գինեվետ գյուղում, հետագայում տեղափոխվել Ռուսաստանի Դաշնություն, սակայն 18 տարին լրանալուն պես վերադարձել էր հայրենիք՝ զինվորական պարտքը կատարելու։
Ծառայության էր անցել 2019 թվականին Մատաղիսում։
Սկեսուրս անընդհատ ուշաթափվում էր, ես մտածում էի՝ Աստված ջան, ինչ կլինի, իմ ուշքն էլ գնա, կորցնեմ գիտակցությունս, զարթնեմ, ու էս սաղ երազի մեջ եղած լինի։ Մինչև մենք գնացինք, հասանք Լեննական, իրեն արդեն բերել էին,- արցունքները սրբելով պատմում է 34-ամյա Արփինե Վարդանյանը, որն Արցախյան պատերազմի հետևանքով կորցրել է սիրելի ու ինչպես ինքն է նշում՝ անչափ հոգատար ամուսնուն՝ Մկրտիչ Վարդանյանին։
44-օրյա պատերազմում անմահացած քաջերի մեջ քիչ չէին շնորհաշատ, տաղանդավոր երիտասարդները, նրանք կդառնային հայտնի արվեստագետներ, արժեքավոր, մնայուն գործեր կերկնեին…
Որոշել էին բարձունքների հասնել, հիմա ամենաբարձրում են…
